JOB HENDRIKS (1957), fotograaf, filmmaker & conceptueel ontwerper, heeft een lange carrière rond de Amsterdamse reclamewereld en de Randstad. Deze begon zo’n beetje tijdens zijn opleiding als fotograaf en ontwerper. Hij werkte daarnaast als fotolaborant bij het voormalige en toen bekende fotolab, Capi-Lux in Amsterdam. Hier lieten de grote namen hun films ontwikkelen en foto’s afdrukken. Kortom, alles volgens de ‘oude school’.

In ’97 met begon hij zijn eigen studio voor conceptuele vormgeving & fotografie. In die tijd waren het vooral de sponsored magazines en reisbrochures die voor het brood op de plank zorgden. Kortom, art direction, vormgeving waren ‘leading’. Echter de originele keuze om fotograaf te zijn, bleef de gemoederen bezig houden. Gevolg? De investering werd naast de Minolta’s en oude Rollei, Nikons met toebehoren. Job’s opleiding is de ‘oude school’, wat werken met films nog steeds een vanzelfsprekende keuze maakte.
Zo werd op het jaarlijks terugkerende 3-daagse North Sea Jazz Festival de tas volgepropt met Kodak T-Max 3200ASA films, welke qua gevoeligheid met het grootste gemak nog wat werden opgevoerd. De resultaten en rauwheid van deze films zijn eigenijk in zijn vrije werk altijd aan hem blijven kleven.
Na jaren werd de keuze gemaakt… Digitaal! Dat heeft best nog wel een ‘pijn’ gedaan. Want de tastbaarheid in digitale fotografie was zeker begin 2000 nog ver te zoeken. Inmiddels weet ook hij niet beter….

INSPIRATIEBRONNEN voor Job zijn: Ed van der Elsken, Paul Huf, Stanley  Green, Gregory Crewdson en Anton Corbijn. Op het gebied van ontwerp voelt hij zich erg thuis in de denkwereld van Piet Zwart en stijlen van het Bauhaus Archive, David Bowie en Andy Warhol.

Sinds 10 jaar heeft Job zijn loopbaan behoorlijk uitgebreid. Zelf geeft hij het de schuld aan de recessie die rond 2008 begon.  Magazines werden dunner of verdwenen. Tegelijkertijd werd het World Wide Web interessanter. Met zijn kennis vanuit fotografie en vormgeving was de stap naar film en ‘User Experience Design’ niet heel groot en dus snel gemaakt.

Inmiddels wordt Hendriks door diverse opdrachtgevers met regelmaat ingehuurd voor grote dynamische webprojecten waar fotografie en zijn films ‘leading’ in zijn. Hij heeft het geheel maar in de term van Beeldmarketeer gegoten. Dit alles onder het mom van zijn lijftekst:

DE PORTRETTEN Altijd op zoek en blijft vragen! Hij heeft een obsessieve drang om te voelen wat zijn ‘modellen’ voelen. Misschien voor de hand liggend, maar de meeste van hen zijn geen makkelijke praters. Verhalen hoeven niet altijd even zwaar te zijn. De puurheid van een verhaal in beeld vertalen bepaalt wat het moet worden, zwart-wit worden of toch kleur….

URBEX De fotografie van de verlatenheid. Wanneer er een deur of hek op een kier staat, is dat voor Hendriks uitnodiging genoeg om zich toegang te verschaffen. Job vraagt zich dan af: “Wat heeft zich hier afgespeeld? Zwetende hardwerkende lijven hebben hier hun brood verdiend… Of zoals in oude huizen of hotels, waar mensen hebben geleefd in welke vorm dan ook. Vaak met  als laatste getuige, het smoezelige doorrookte en afbladderende behang…. Ik kan er geen genoeg van krijgen.”

Een niet geheel onbelangrijke keuze is het gebruik van materiaal. “Ik fotografeer dan wel digitaal, maar ik wil het fundament en de puurheid van vroeger wel blijven voelen….” Alle foto’s zijn geprint op Hahnemühle Baryta, ofwel Barietpapier. Het was het eerste fotopapier waar die als 10-jarig ventje in de doka kennis mee maakte.” aldus Hendriks.